"Każda prawdziwa historia jest Niekończącą się historią". Myślałam, że zanim napiszę o niej choćby słowo, przypomnę sobie film, który tak uwielbiałam w dzieciństwie, jak i niezapomniany kawałek Never Ending Story. A jednak coś mnie powstrzymało. Zdecydowałam się nie porównywać Niekończącej się historii Michaela Ende (tak pięknie wydanej przez wydawnictwo Mamania) do jej filmowej adaptacji. Tę obejrzę dopiero wtedy, gdy postawię tu ostatnią kropkę. Wystarczy, że znajome z filmu postaci i miejsca wyrastały mi przed oczami podczas czytania, że nie udało mi się inaczej wyobrazić Bastiana, ani Atreju. Nie znikał z głowy obraz smoka szczęścia, przypominającego wielkiego psa-maskotkę. Bynajmniej nie jest to żal, że nie potrafiłam stworzyć ich sobie na nowo, a jedynie radość, że znów znalazłam się w tamtej baśniowej krainie. Krainie, której zagraża Nicość.

Prześladowany przez swoich rówieśników jedenastoletni Bastian, trafia do antykwariatu pana Koreandera, skąd w przypływie emocji zabiera pewną książkę z niezwykłą okładką i o intrygującym tytule. Wraz ze skradzioną Niekończącą się historią chowa się przed światem na szkolnym strychu i natychmiast oddaje lekturze. Wkrótce zorientuje się, że trafił do Fantazjany i będzie śledził losy dzielnego wojownika Atreju, który musi uratować tę magiczną krainę przed postępującą Nicością. Jednak nie wie jeszcze, że już jest kimś więcej niż tylko podekscytowanym młodym czytelnikiem, i że to właśnie on — niewierzący w siebie, nielubiany chłopiec stanie się częścią... niekończącej się historii.