Trzy razy próbowałam zacząć pisać o Innych ludziach, ale pod palce nieustannie ciśnie mi się tylko jedno stwierdzenie. Rety, jaka to była dobra książka! Cudownie mroczna, intrygująca, zapierająca dech, niesamowicie skonstruowana, z mistrzowskimi zwrotami akcji, a do tego napisana naprawdę płynnie. Jestem pod wielkim wrażeniem thrillera C.J Tudor, choć podeszłam do niego z rezerwą, mając w pamięci średnie wrażenia po lekturze Kredziarza. W Innych ludziach znalazłam kwintesencję udanego thrillera, ale i nutę horrorowej grozy (Piaskowy Dziadek!). Każdy rozdział kończył się tak, że przechodził mnie dreszcz i nie mogłam przerwać czytania. Pomyślałam sobie nawet, że albo czytam ostatnio same nudne książki, że ta tak mnie wciągnęła, albo... to naprawdę mocna rzecz.

Gabe, stojąc w korku w drodze do domu, za szybą jakiegoś starego auta zauważa dziewczynkę. Dopiero po pewnym czasie zdaje sobie sprawę, że to była jego pięcioletnia córka. Jednak to okazuje się zupełnie niemożliwe, ponieważ Izzy tego dnia... zginęła z rąk włamywacza. Odtąd życie Gabe'a zamienia się w koszmar. Mężczyzna, wierząc, że Izzy nadal żyje, krąży po autostradzie w poszukiwaniu samochodu, którym ktoś uprowadził jego dziecko. W poszukiwaniach pomaga mu tajemniczy człowiek zwany Samarytaninem. To on naprowadza go na trop... Innych. W tym samym czasie Fran wraz z Alice uciekają przed nieokreślonym niebezpieczeństwem. Jest jeszcze pewna dziewczyna, która leży w śpiączce od wielu lat... Wszystkie te historie okazują się mieć ze sobą dużo wspólnego.

Niepokój, napięcie, mrok nocy. Czarne oczy Samarytanina. Szaleństwo wymieszane z grozą. I te kamienie roztrzaskujące lustra od... drugiej strony. W Innych ludziach atmosfera pęka od jakiejś metafizyki, choć wydarzenia zdają się być boleśnie realne. Szczególnie zaskoczyło mnie dość szybkie rozwiązanie pewnej kluczowej sprawy, po którym nastąpił szereg jeszcze ciekawszych zdarzeń. Wspaniały thriller. Trudno mi będzie znaleźć coś jego pokroju.