Chciałabym zostawić Was sam na sam z pewną niepozorną książeczką, która bezwzględnie skradła moje serce. I zostawię, gdy tylko trochę się nią pozachwycam. Nie przypuszczałam, że Mój wyjątkowy tydzień z Tessą, skierowany do dziesięciolatków, tak bardzo mnie wciągnie, porwie, rozczuli. A przecież jest i o śmierci, i o samotności. O zauroczeniu, albo o wielkiej sympatii, bo takich uczuć w wieku dziesięciu lat jeszcze się nie nazywa. Jest o odwadze, a także dziurze w brzuchu, którą drąży strach. Mądra i dojrzała proza dla dzieci. Można ją wrzucić do wakacyjnego plecaka, albo przeczytać na ławce w parku. Ale jak już pozna się energiczną Tessę i rozsądnego Samuela, poczuje na twarzy wiatr z wyspy Texel, czy wyobrazi smak anyżowych sucharków, to nie będzie można się od niej oderwać.

Ćwiczyć się w samotności, albo ćwiczyć obecność. Tyle mądrych zdań przemyka między kartkami tej niedługiej historii. Spojrzeć na kogoś na nowo, albo zebrać odwagę, aby zobaczyć kogoś pierwszy raz. Dziesięcioletni Samuel spędza rodzinną majówkę na wyspie Texel. Niestety już na początku pobytu jego starszy brat łamie nogę i musi jechać z tatą do szpitala, zaś mamę męczy powracająca migrena. Chłopiec poznaje w tym czasie miejscową dziewczynę Tessę i daje się wciągnąć w pewien sekretny plan, przy okazji uczestnicząc w pogrzebie kanarka, zabawie w podchody, czy rodzinnych grach na wystawionej z domu kanapie. Poza tym rozmyśla o śmierci, przywiązaniu, a także decyduje się na coś szczególnie odważnego.

Piękna, ciepła, ale i pełna rozmaitych emocji historia o znaczeniu rodziny i potrzebie akceptacji. Z bardzo trafnym ujęciem trudnych dla dziecka tematów, jakimi są śmierć, rozstanie, czy samotność. Jest to również (a może przede wszystkim) opowieść o młodzieńczej przyjaźni. Ach, ile tam wrażeń! Mój wyjątkowy tydzień z Tessą Anny Woltz to od teraz jedna z moich ulubionych książek i bardzo cieszę się, że może kiedyś przeczyta ją nasz Najmniejszy.