Z kolei bohater Kobiety w czerni, opowieści osadzonej w mocno gotyckim klimacie, to stary adwokat, który wspomina historię sprzed lat, kiedy to oko w oko stanął z wydarzeniami mrożącymi krew w żyłach. Jeszcze jako młodzieniec, na polecenie swojego przełożonego, udał się do tajemniczego domostwa, aby uporządkować sprawy zmarłej niedawno Alice Drablow. Miejsce, w którym mieszkała kobieta jest niezwykłe, choćby dlatego, że można dostać się do niego (jak i z niego wydostać) tylko wtedy, gdy opadają wody przypływu. Kiedy wokół zbiera się mgła, ucieczka z posiadłości jest już niemożliwa. Okazuje się, że domostwo wzbudza nieszczególnie pozytywne odczucia u okolicznych mieszkańców, jednak nasz bohater musi zmierzyć się z jego tajemnicą, mimo grozy, jaka czeka go na miejscu, a którą zwiastuje dostrzeżona na pogrzebie pani Drablow — nieznajoma kobieta w czerni.

O duchach, opuszczonych domostwach, tajemnicach, które przyciągają, choć napawają lękiem. Susan Hill wie, w jaki sposób ująć swojego czytelnika. Doskonale wyważone, nieprzekombinowane, w prawdziwie klasycznym stylu. Mi czytało się je z wielką przyjemnością — na równi obie historie, przypominając, za  co uwielbiam dawną literaturę grozy i że powinnam nadrobić dzieła jej klasycznych mistrzów.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:

a także: Wyzwania czytelniczego 2020/2021 na Przestrzeniach tekstu  
(kategoria: książka o duchach) 
 

***
Hill Susan, Kobieta w czerni. Rączka, tłum. Jerzy Łoziński, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2021, s. 344 (u mnie ebook).