Wierzcie mi lub nie, ale mam wielką słabość do gryzoni. Niestraszne mi przemykające pod nogami ogonki. Nie zapiszczę, ani nie wskoczę na najbliższe krzesło, widząc mały sunący cień na ścianie — najchętniej przygarnęłabym (i wyściskała) każde małe włochate stworzonko. Dlatego dwie części komiksu o dzielnej Mysiej Straży (gwiazdkowy prezent od Męża) naprawdę mnie rozczuliły. David Petersen stworzył małe dzieło, które trzykrotnie zdobyło Nagrodę Eisnera (taki komiksowy Oskar) oraz Nagrodę Harveya. W pełni zasłużenie.

Dzielni Strażnicy Mysiej Straży wyruszają, by odnaleźć zaginionego handlarza ziaren i przy okazji odkrywają zdradziecki spisek. To wszystko dzieje się jesienią 1152 roku, po wielkiej zimowej wojnie z hersztem łasic, w czasach, gdy myszy już nie walczą o bezpieczeństwo Terytoriów, a jedynie zwiadują, przepowiadają pogodę i pełnią rolę przewodników. Niestety tym razem ponownie będą musiały chwycić za broń.

Jesienne barwy ilustracji, małe mysie oczka, ostre szpilki i ciemne zaułki. Petersen ma specyficzną, komiksową kreskę. Otoczenie mysiego świata jest bardzo rzeczywiste, naturalne, jednak myszki mają w sobie coś uroczego. W całej historii zaś nie znajdziecie nawet okruszków humoru — mysie walki, codzienne zajęcia, czy choćby mapy Terytoriów pozorują prawdziwe historyczne przekazy. Trochę dowcipu by nie zaszkodziło, ale i takie poważne podejście robi konkretny efekt.

Komiks przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

(kategoria: komiks, w którym nie występują superbohaterowie).